Stan zdrowia od samego początku ludzkości stanowił wyznacznik jakości życia ludzkiego: ludzie zdrowi, silni, jasno i trzeźwo myślący mieli większe szanse na przetrwanie, zdobywali więcej dóbr, a przez to wzbudzali powszechny szacunek i zaufanie, byli wybierani do kierowniczych funkcji. Z kolei ludzie chorzy, kalecy, słabi i ciężko myślący nie byli w stanie samodzielnie zapewnić sobie godnych warunków bytowania i byli skazani na łaskę lub niełaskę swoich pobratymców.
W niektórych społeczeństwach, w których za główne wartości uważano zdrowie i siłę fizyczną (jak np. w Sparcie), dokonywano selekcji nowo narodzonych dzieci, zabijając te, które urodziły się z widocznymi deformacjami, zbyt małe i słabe lub u których podejrzewano wrodzone kalectwo.
Stosunkowo do niedawna osoby kalekie były traktowane jako obciążenie dla społeczeństwa czy nawet jako jego osłabienie, dlatego dążono do ich eliminacji lub odizolowania. Wraz z upowszechnieniem idei praw człowieka, zwrócono uwagę także na prawa ludzi uważanych dotąd za niepełnowartościowych ze względu na posiadane przez nich graniczenia fizyczne, psychiczne i umysłowe. Zaczęto podkreślać wagę człowieczeństwa i godności osób niepełnosprawnych oraz dążyć do poprawy jakości ich życia. Sami niepełnosprawni zaczęli także walczyć o należne sobie prawa i o dostęp do tych dóbr społecznych, które do tej pory dostępne były jedynie dla osób zdrowych.
Dziś niepełnosprawność w krajach rozwiniętych traktowana jest jako jeden z problemów społecznych, wymagający systematycznego podejścia, naukowej wiedzy i skutecznych sposobów działania. Osoby niepełnosprawne objęte są pomocą państwa, które tworzy określone instytucje mające na celu przywrócenie sprawności i/lub poprawę jakości ich życia. W Polsce do instytucji publicznych zajmujących się problemem niepełnosprawności zalicza się Biuro Pełnomocnika Rządu ds. Osób Niepełnosprawnych, Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, powiatowe centra pomocy rodzinie, powiatowe zespoły ds. orzekania niepełnosprawności, ośrodki pomocy społecznej.
Niepełnosprawni mogą korzystać z takich form pomocy jak pomoc finansowa i materialna (renty socjalne, zasiłki, stypendia), uczestnictwo w warsztatach terapii zajęciowej i turnusach rehabilitacyjnych. Tworzone są zakłady pracy chronionej oraz dofinansowywane jest tworzenie miejsc pracy dla osób niepełnosprawnych. Osoby niepełnosprawne oraz ich rodziny i opiekunowie organizują się w grupy i stowarzyszenia, zakładane są fundacje mające na celu pozyskiwanie funduszy na rehabilitację i poprawę jakości życia osób niepełnosprawnych. Wydawane są przepisy prawa dotyczące planowania miejsc i budynków użyteczności publicznej i środków komunikacji tak, by były one bardziej dostępne dla osób niepełnosprawnych. Prowadzone są kampanie medialne mające na celu zmniejszenie obojętności czy niechęci ludzi zdrowych wobec osób niepełnosprawnych.
Sytuacja, tak w Polsce jak i w innych krajach, nie jest idealna i osoby niepełnosprawne nadal borykają się z wieloma ograniczenia w życiu codziennym, mają mniejszy dostęp do różnych dóbr społecznych i kulturalnych. Osoby niepełnosprawne często mają niepełnosprawnych rodziców lub pochodzą z rodzin o niskim poziomie świadomości i/lub z poważnymi problemami jak przemoc czy uzależnienie od alkoholu, dlatego nie zawsze mogą liczyć na wsparcie czy pomoc najbliższych sobie osób. Jednym z najważniejszych problemów osób niepełnosprawnych jest niezdolność lub ograniczona zdolność do podjęcia pracy zarobkowej, co powoduje, iż osoba niepełnosprawna jest finansowo uzależniona od państwa i członków swojej rodziny. Przeciwdziałać temu mają edukacja specjalna oraz warsztaty terapii zajęciowej, gdzie osoby niepełnosprawne mają szanse nauczyć się samodzielnego wykonywania zajęć życia codziennego oraz przyuczyć do wykonywania określonego zawodu. Warsztaty terapii zajęciowej istnieją w Polsce od kilkunastu lat, efektywność ich działań jest potwierdzana przez wewnętrzne kontrole i dokumenty.
Liczba osób niepełnosprawnych z roku na rok wzrasta, wzrasta jednak także ich świadomość własnych potrzeb i praw, które przysługują im jako członkom społeczeństwa. O swoje prawa walczą nie tylko sami niepełnosprawni, ale także członkowie ich rodzin oraz osoby zawodowo czy społecznie zaangażowane w pomoc ludziom potrzebującym. Na pewno standard życia osób niepełnosprawnych jest jednym z poważniejszych problemów współczesnego świata.